Z racji na obchodzony przez niektórych Halloween, 31 października Gdańsk obfitował w różne „mroczne” wydarzenia, od imprez gotyckich takich jak TOG po pokazy mniej lub bardziej strasznych horrorów. Fani horrorów klasy B wybrali się na VHS Helloween do klubu B90. Bilety na tę imprezę skończyły się około tygodnia przez jej rozpoczęciem. Ten fakt nie dziwi z racji tego, że VHS Hell ma już swoją renomę. Do tego dochodzi niedosyt niedzielnych miłośników filmów klasy B, kiczowatych horrorów i s-f, spowodowany między innymi brakiem Najgorszych Filmów Świata na terenie Trójmiasta. Brak biletów nie powinien, więc dziwić.

Dla tych, którzy w porę nie zakupili biletów na VHS Hell bądź gustują w innego typu horrorach, Nadbałtyckie Centrum Kultury przygotowało alternatywną ofertę.  W Centrum św. Jana na ulicy Świętojańskiej odbył się bezpłatny pokaz dwóch filmów, towarzyszący XIII edycji Bałtyckiego Spotkania Ilustratorów. Gotycki kościół jest idealnym miejscem na pokazy horrorów  i innych mrocznych filmów, czy innych wydarzeń związanych z szeroko pojętą tematyką horroru. Jedyną niedogodnością tej lokalizacji jest niska temperatura.

Filmy poprzedzone były prelekcją Małgorzaty Litwinowicz, animatorki kultury z Instytutu Kultury Polskiej UW, rozpoczętą o godzinie 19. Prelegenta opowiedziała rodzinną historię o wilku, po czym przeszła do kulturowej analizy motywu wilka. W szlacheckiej, polskiej kulturze wilk przedstawiany był jako „obcy”, stąd też niezgodny z rzeczywistością obraz złego wilka atakującego ludzi. Wilk był dla szlachty przede wszystkim myśliwskim trofeum. Agresywny wizerunek wilka był powielany w polskim malarstwie, literaturze i filmie. Pani Litwinowicz przedstawiła ponadto wizerunek wilka w mitologiach, szczególnie też skandynawskiej oraz jak ten mityczny wizerunek ewoluował w kulturze popularnej, w tym komiksach Marvela. Prelekcja trwało około 40 minut.

Około 19:45 została wyświetlona „Wilczyca” Marka Piestraka z 1982. To chyba najpopularniejszy polski horror, a tych było niewiele. Wiązało się to z brakiem kina gatunkowego w Polsce i w sumie w całej Europie. „Wilczyca” jednych przeraża, drugich śmieszy. Niektórzy nazywają Piestraka „polskim Edem Woodem”, co bynajmniej nie jest komplementem, zaś „Wilczyca” uznawana jest za jeden z najgorszych polskich filmów. Nie jest to raczej na tyle „zły” film by znalazł się np. na przeglądzie „Najgorszych Filmów Świata”. Katedra św. Jana, też mogło wpłynąć korzystnie na odbiór tego filmu.

Jako drugi, odbył się przedpremierowy pokaz, nominowanego do Oskara, estońskiego filmu „Listopad” w reżyserii Rainera Sarneta.  Film ten nie jest klasycznym horrorem, zdecydowanie wykracza poza ramy kina gatunkowego. Chwilami bawi, chwilami przeraża, chwilami smuci nade wszystko wymaga skupienia. Nie jest to film łatwy w odbiorze, zupełnie odmienny od, poprzedzającej go na tym wydarzeniu, „Wilczycy”.  To poetycki obraz, pełen symboli, któremu towarzyszy aura legend ludowych. Turpizm i groteska, którą posługuje się reżyser przywołują na myśl szczególnie filmy Piera Paolo Pasoliniego, zwłaszcza „Dekameron” i „Opowieści kanterberyjskie”. Można nawet bez trudu uchwycić nawiązania do „Salo. 120 dni Sodomy”, brak jednak dosadności, którą charakteryzuje się obraz Pasoliniego.  Wizualnie jednak przypominają bardziej filmy Ingmara Bergmana, np. „Siódmą Pieczęć” czy Larsa von Triera, z racji pewnej nostalgiczności. W filmie pojawił się również motyw wilka, był to jednak jeden z bardzo wielu symboli.

Pokaz skończył się około 23:30, tak więc na krótko przed Dniem Wszystkich Świętych. Atmosfera tych pokazów mała niewiele wspólnego z halloweenową atmosferą, była bardziej melancholijna.  Nazwa wydarzenia nie jest w pełni trafna. O ile „Wilczyca” była horrorem, to trudno tak zakwalifikować „Listopad”. Warto w przyszłości kontynuować pokazy w Centrum św. Jana, nie tylko w przeddzień 1 listopada.