Wigilia jest tym dniem, na który czeka się 365 dni. Nie chodzi tu tylko o Świętego Mikołaja i prezenty, ale także o smak i zapach pysznych potraw. Te dania przygotowuje się raz w roku w ten jedyny, niezwykły dzień. Jak głosi tradycja, powinno ich być dwanaście. Zasiadając do stołu i kosztując tych pyszności, nie zastanawiamy się nad ich pochodzeniem czy historią. Warto jednak wiedzieć, co wiążę się z daną potrawą.

Wierzenia ludowe głoszą, że mak spożywany w dniu Wigilii ma zapewnić szczęście na cały przyszły rok. Co ciekawe kiedyś kierowano się przekonaniem, iż „dziewczyny tarły mak na Wigilię, aby rychło wyjść za mąż”. Zaś w chrześcijaństwie jest on symbolem urodzaju, płodności oraz spokojnego snu.

Ciasto z makiem, a dokładniej makowiec, makownik czy strucla. Jedno danie, a wiele nazw. Zależy to od regionu Polski, w którym się je przygotowuje. Jest to najczęściej ciasto drożdżowe zawijane z masą z maku lub masa makowa na biszkopcie. Ta potrawa w Anglii nosi nazwę „poppy seed roll” i jest przygotowywana w tortownicy na wzór gwiazdy. Kolejnym daniem z tym niezwykłym składnikiem są makiełki, nazywane również makówkami czy też kluskami z makiem. Potrawa wywodzi się z południa Polski, gdzie przygotowywana jest na Wigilię co najmniej od 150 lat. Z historii, jaka jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, można dowiedzieć się, iż to najbardziej wyczekiwana potrawa tego wieczoru. Jej spożycie ma zapewnić rodzinie jedność. Zgodnie z tradycją, powinno się je jeść przez całe święta. Dzięki serwowaniu jej w ogromnych naczyniach, można się nią do syta. Dawniej w biedniejszych rodzinach makówki przygotowywano na wodzie, a zamiast bakalii dodawano krajowe suszone owoce.

Barszcz z uszkami, nigdy nie smakuje tak dobrze jak tego wieczoru. Jest nieodłącznym elementem wigilijnego stołu, a lepienie uszek ze zwykłego gotowania przemienia się w rodzinne spotkanie. Barszcz jest popularny w krajach Europy Centralnej i Wschodniej. W XVIII wieku zaczęto przyrządzać barszcz na mące żytniej albo otrębach. Tak właśnie powstał żur. Później powszechne stało się kiszenie buraków. Słowo „barszcz” zaczęło funkcjonować jako nazwa dania, a nie rośliny. Stopniowo wzbogacono zupę o kaszę, grzyby i uszka. Różni się od barszczu czerwonego przygotowywanego w ciągu roku. Jest to czysta, postna zupa, czyli gotowana bez stosowania składników mięsnych w wyłączeniem ryb. Tradycyjny wigilijny barszcz czerwony jest serwowany z uszkami, pasztecikami czy też pieczonymi pierożkami. Wszystkie oczywiście nadzienia są postne, czyli przygotowane z kapusty kiszonej oraz grzybów.

Kolejną potrawą, której nie może zabraknąć podczas wieczerzy wigilijnej jest kapusta z grochem czy z suszonymi grzybami. Dawniej kapustę kiszono przede wszystkim na zimę. Uważano, że miała ona odrodzić życiodajną moc, która sprawia, że przyroda budzi się do życia na wiosnę. Według starych wierzeń miała chronić od złego, a także zapewnić siłę i witalność. Ponadto kapusta z grochem miała chronić przed chorobami. W wielu kulturach grzyby były ważnym elementem obrzędów magicznych. Wierzono, iż umożliwiają one nawiązywanie kontaktów ze światem zmarłych. Spożycie potrawy wigilijnej z grzybami miało zapewnić szczęście i dostatek.

Na stole podczas Wigilii nie może zabraknąć ryb! Pierwotnie ryby były symbolem chrześcijaństwa, a także chrztu i odradzania się życia, zaś w symbolice ludowej płodności. Zjedzenie jej podczas wieczerzy było gwarancją zdrowia i dostatku, a karpia- obfitości i siły. Na polskim wigilijnym stole popularny jest śledź oraz karp, ale coraz częściej pojawiają się również inne jak dorsz, pstrąg czy nawet łosoś.

Jako napój podczas wieczerzy podaje się kompot z suszu. Najczęściej wykorzystuje się suszone śliwki, jabłka, morele, figi czy rodzynki. Doprawia się go cukrem, skórką otartą z cytryny i pomarańczy, goździkami, korą cynamonową, gałką muszkatołową. W niektórych regionach w celu wzbogacenia smaku dodaje się słodkie lub półsłodkie białe wino.

Źródło fotografii: https://i.ytimg.com/vi/tYazxAfVj7w/maxresdefault.jpg