mobile
REKLAMA

Nerwica u dzieci – objawy i leczenie

Nerwica w postaci zaburzeń obsesyjno –  kompulsywnych dotyka również dzieci.

–  Wczesne uchwycenie choroby jest bardzo trudne, najczęściej zostaje ona rozpoznana w momencie, gdy objawy znacząco zaburzają funkcjonowanie dziecka – Tłumaczy Monika Lipert – Wódź, specjalista psychiatrii dzieci i młodzieży.

 

Weronika Landra
TAGI
Nerwica u dzieci – objawy i leczenie

Iga zawsze była spokojnym, raczej pogodnym dzieckiem. Nic nie zwiastowało, że pojawią się problemy z jej zdrowiem psychicznym. To przyszło nagle. Pewnej nocy mamę dziewczynki wybudził jej krzyk i prośby o zapalenie światła. Dziecko odczuwało lęk przed pająkami. Iga odnosiła wrażenie, że pająki schodzą ze ściany w ciemności i idą w jej kierunku – opowiada Barbara K., mama Igi.  –  A potem zaczęło się wielkie przebieranie. Gdy tylko Iga poczuła zakończenie szwu w rajstopach od razu musiały być zmieniane na inne, bo to na pewno pająk. Podobnie działo się  z bluzkami, swetrami. 5  –  letnia dziewczynka nie potrafiła pozbyć się natrętnych myśli, że gdzieś pod ubraniem może czaić się pająk.

Marcin myje ręce. Nie byłoby w tym nic niepokojąco, gdyby nie fakt, że robi to praktycznie po dotknięciu czegokolwiek. Co kilka, kilkanaście minut. Wskutek zbyt częstego mycia rąk na dłoniach dziecka utworzyła się skorupa. Maści nie pomagają, ponieważ skóra jest nieustannie podrażniana. Marcin ma 7 lat i boi się niewidocznych bakterii, zagrożenia, które może się pojawić. –  Nie mogę stać bliżej niego i w tym czasie mówić, ponieważ syn boi się, że bakterie z mojej buzi, które w jakiś sposób na niego przejdą, wyrządzą mu krzywdę – mówi Joanna W., mama chłopca. –  Kiedyś z mężem próbowaliśmy z tym walczyć. Teraz dostosowujemy się do próśb Marcina i nie mówimy do niego z bliskiej odległości. W przeciwnym wypadku reaguje panicznym strachem i krzykiem.

 – Bardzo często obserwujemy u małych dzieci powtarzające się zachowania związane z liczeniem przedmiotów, posługiwaniem się pewnymi przedmiotami, zachowaniami mającymi charakter codziennych rytuałów np. szczególnego sposobu kładzenia się spać, ubierania, czy chodzenia tak, aby nie wejść na linie dzielącą płyty chodnikowe. Trudno te zachowania nazwać kompulsjami, gdyż dziecko nie walczy z nimi. Te zachowania są wariantem prawidłowego rozwoju psychicznego dziecka, nazywane jako rytuały wczesnodzieciece –  Mówi Monika Lipert – Wódź, specjalista psychiatrii dzieci i młodzieży.

– Inaczej rzecz się ma w przypadku zaburzeń lękowych, obsesyjno –  kompulsywnych (OCD), określanych dawniej, jako ,,nerwica natręctw”. Wczesne uchwycenie choroby jest bardzo trudne, najczęściej zostaje ona rozpoznana w momencie, gdy objawy znacząco zaburzają funkcjonowanie dziecka. Tłumaczy Monika Lipert – Wódź . Warto porozmawiać z młodym człowiekiem na temat tych dolegliwości, zapytać o jego spostrzeżenia. Konieczna jest konsultacja z psychologiem lub lekarzem, najlepiej psychiatrą dziecięcym, który zaleci badania diagnostyczne i określi sposób postępowania, leczenia dziecka. Bardzo często zdarza się, że rodzice zostają wciągnięci w rytuały przez dzieci z natręctwami i obsesjami. Konieczna jest wówczas psychoedukacja i terapia rodzinna.  Obsesje –  natrętne myśli, wyobrażenia, czy wątpliwości najwcześniej związane są z obawą przed brudem, zarazkami, możliwością zarażenia się, przymusem porządku i symetrii, ale też z treściami religijnymi, seksualnymi, czy dotyczącymi agresji. Natomiast kompulsje przybierają postać powtarzających się zachowań w ustalonym porządku –  rytuału np. wielokrotnego sprawdzania, czy są zamknięte drzwi, wyłączony gaz. Mycia się np. wielokrotnego mycia rąk w określony sposób. Przymusu liczenia, ubierania się i rozbierana w ustalonym porządku, dotykania przedmiotów. Przymusowego układania i porządkowania rzeczy, przymusu gromadzenia bezwartościowych przedmiotów. Powstrzymanie natrętnej czynności wiąże się z narastaniem lęku, ale wykonanie jej obniża go tylko na krótki okres. U większości pacjentów myśli i czynności natrętne pojawiają się  jednocześnie, przy czym u małych dzieci dość często występują jedynie kompulsje.

Problem OCD dotyczy ok. 1-3% osób niezależnie od miejsca zamieszkania, statusu społecznego, wieku, płci. Cechami charakterystycznymi zaburzenia jest występowanie niechcianych myśli, obrazów, które wymuszają na doświadczającej ich osobie przymusowe zachowania. Czynności i rytuały mają na celu zapobieganie sytuacjom wzbudzającym lęk. Dziecko powtarza je, aby zapobiec strasznym wydarzeniom, które mogą nastąpić, jeżeli ich nie wykona. Zazwyczaj jednak związek pomiędzy nimi nie istnieje, lub ma minimalne znaczenie. Według DSM – IV obsesje opierają się na powracaniu niepokojących myśli, bodźców, obrazów. Osoby doświaczające takich obsesji próbują je przezwyciężyć poprzez inne działania i myśli. Tłumić lub ignorować. Niestety cechą zaburzenia jest trwałe powracanie niechcianych myśli i lęków.

– W etiologii zaburzeń obsesyjno –  kompulsywnych bierze się pod uwagę szereg czynników m.in. genetycznych, biologicznych, środowiskowych np. trudne sytuacje w domu rodzinnym, czy neuroimmunologicznych, autoimmunizacji czyli wytworzenia przeciwciał po infekcji paciorkowcowej. Badania epidemiologiczne szacują częstość występowania zaburzenia w populacji dzieci i młodzieży na 0,35 – 4%. Najczęściej objawy występują około 7 – 8 r.ż. i później szczyt zachorowań przypada na okres dojrzewania. Mowi się o spectrum zaburzeń obsesyjno – kompulsywnych (OCD), które obejmuje m.in. zaburzenia odżywiania, tiki, zaburzenia kontroli impulsów takie jak kleptomania, czy hazard – wyjaśnia psychiatra.

OCD jest również ściśle wiązane z budową mózgu, neurochemią, przewodnictwem. Dlatego nie można winić chorego za pojawienie się zaburzenia.

Leczenie polega na stosowaniu farmakoterapii i psychoterapii. Zazwyczaj stosuje się leki przeciwdepresyjne –  selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) oraz niektóre neurolpetyki. W razie nieskuteczności leczenia wdrażane są także metody psychochirurgiczne.

Bibliografia: Robert C. Carson, James N. Butcher, Susan Mineka ,, Psychologia zaburzeń”.Gdańskie wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2011,

ISBN 978-83-89120-17-5.

Ewa Cwalina, Michał Stokwisz,,Zaraz stanie się coś strasznego”. Ilustrowana publikacja psychoedukacyjna utworzona w ramach pomysłu Łódzkiej Fundacji Psychoterapii, zrealizowana przy wsparciu Fundacji Pracowni Badań i Innowacji Społecznych ,,Stocznia”, ISBN 978-83-952588-1-7.

Linki zewnętrzne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzenia_obsesyjno-kompulsyjne

 źródło fotografii: Photos.com

KOMENTARZE

aktualności

więcej z działu aktualności

sport

więcej z działu sport

kultura i rozrywka

więcej z działu kultura i rozrywka

Drogi i Komunikacja

więcej z działu Drogi i Komunikacja

Kryminalne

więcej z działu Kryminalne

KONKURSY

więcej z działu KONKURSY

Sponsorowane

więcej z działu Sponsorowane

Biznes

więcej z działu Biznes

kulinaria

więcej z działu kulinaria

Zdrowie i Uroda

więcej z działu Zdrowie i Uroda